close X

Ζωγραφική

swipe in for more images
+ zoom
2011-10-18

Φυτώριο

32 έργα ζωγραφικής από την πρόσφατη δουλειά 2010-2011 - λάδι σε καμβά σε διάφορες διαστάσεις - τα οποία αποτελούν την 5η ατομική έκθεση της καλλιτέχνιδας.

Φυτεύοντας τριαντάφυλλα
Ίρις Κρητικού, Ιστορικός Τέχνης. Μάιος 2011
 

Ένας αληθινός ποιητής δεν επιδιώκει να είναι ποιητικός.
Και ο κηπουρός ενός φυτωρίου δεν αρωματίζει τα τριαντάφυλλά του.

Jean Cocteau



Το φυτώριο είναι ένα μέρος όπου καλλιεργούνται φυτά. Στα φυτώρια συχνά καλλιεργούνται φυτά σε θερμοκήπια ή πλαστικούς κυλίνδρους, σχεδιασμένους για να προστατεύουν τα νεαρά φυτά από τον κακό καιρό και τον πάγο, επιτρέποντας ταυτόχρονα την πρόσβαση στο φως και τον αέρα.
Υπάρχουν φυτώρια που απευθύνονται στο κοινό, φυτώρια που απευθύνονται σε επαγγελματίες κηπου­ρούς και ιδιωτικά φυτώρια που τροφοδοτούν τις ανάγκες ιδρυμάτων ή άλλων ιδιωτικών κτημάτων.
Πέρα από την τυποποιημένη ταύτισή του με την παροχή φυτών, το φυτώριο συνδέεται επιπλέον με πολλούς κλάδους της γεωργίας, της δασοκομίας και της βιολογίας. Ορισμένα φυτώρια ειδικεύονται σε μία από τις φάσεις της διαδικασίας μεγαλώματος ή σε ορισμένες οικογένειες φυτών (κακτοειδών, βραχόφυτων, οπωροφόρων κ.ά.). Ορισμένα άλλα, ειδικεύονται σε πρώιμες καλλιέργειες που εξάγονται στη συνέχεια σε ψυχρότερα μέρη.
Τα περισσότερα φυτώρια, παρόλο που έχει σημειωθεί σημαντική πρόοδος στη χρήση μηχανισμών και την αυτοματοποίηση, εξακολουθούν κατά κύριο λόγο να στηρίζονται στον ανθρώπινο μόχθο.
Εξακολουθεί επίσης να παραμένει απρόβλεπτη η ατο­μική ανάπτυξη του κάθε φυτού, ακόμη και εάν όμοια μεταξύ τους φυτά λαμβάνουν την ίδια φροντίδα. Για το λόγο αυτό, κάθε φυτό επιζητεί ξεχωριστή παρατήρηση, φροντίδα και χειρωνακτική δεξιότητα.
Η εργασία στο φυτώριο είναι καθαρά περιοδική, επικεντρωμένη στις εποχές της άνοιξης και του φθινο­πώρου. Δεν υπάρχει εγγύηση για τη μετέπειτα ζήτηση ενός φυτού –καθώς αυτή υπόκειται στις μεταπτώσεις της θερμοκρασίας, του αέρα, στον ανταγωνισμό και τις τάσεις της μόδας και σε πολλά ακόμη...
 

πηγή: Wikipedia



Στην προηγούμενη ενότητα έργων της Βάσως Τρίγκα που παρουσιάστηκε στο Λουξεμβούργο, διαποτισμένη από το στοιχείο της μνημονευμένης ελληνικότητας και λειτουργώντας ταυτόχρονα ως ένα αεί μεταβαλλόμενο «παράθυρο» στον έξωθεν κόσμο της οικείας στη ζωγράφο ευρωπαϊκής πόλης, αλλά και ως όχημα οξείας παρατήρησης ενός ωσεί μεταβαλλόμενου και πάσχοντος φυσικού περιβάλλοντος, η δεσπόζουσα χειρονομιακή έκφραση, η ζωοποιός ρυθμολογία, η ελευθερία της γραμμής και ο ορμητικός χρωστήρας της ζωγρά­φου, τρέπονταν σταδιακά σε αφαιρετικές οργα­νικές φόρμες με θαυμαστή απτική ποιότητα και αναρίθμητες δυνητικές αναγνώσεις, μετουσιώνονταν στον καμβά σε μια ποιητική, συγκινησιακή και ελεύθερη μεταγραφή της πραγματικότητας που εξακολουθούσε να διατηρεί την καθαρότητα του χρώματος και της πλαστικότητας. Άλλοτε διατηρώντας μια ελλειπτική διαφάνεια και άλλοτε διεισδύοντας στην πεμπτουσία του χρώματος, μετεωριζόμενη ανάμεσα στις φθίνουσες μνήμες του Chagal και στις ζωοφόρες χρωματικές γκάμες του Matisse, αγαπημένου δημιουργού και διηνεκή πηγή έμπνευσής της, η Τρίγκα εξερευνούσε στα έργα της θερινούς κάμπους και αιωνόβιους ελαιώνες, σπινθηροβόλους θαλασσινούς ορίζο­ντες και ήμερους καλοκαιρινούς περιπατητές, σχεδιάζοντας με γοργές γραμμές την αισθαντική πορεία της πυκνής χρωστικής δομικής ύλης και ορίζοντας μια ειδοποιό συνθήκη εύφορης θέασης του φυσικού κόσμου. 

Ξεκινώντας τη νέα της ενότητα με αφετηρία την επιδίωξη της αυστηρής σχηματικής διχρωμίας (άσπρο­μπλε, άσπρο­πράσινο) η ζωγράφος γοητεύτηκε εν τέλει από την ίδια τη ζωγραφική διαδι­κασία και απορροφήθηκε εντός της, υποτάσσοντας και μετουσιώνοντας ευφραντικά την πρόκληση της διτονικότητας, επιλέγοντας να εντάξει στο έργο της χρωματικές ανατροπές, εντατικές φωτεινές εστίες και οργανικά πεδία εν εξελίξει (work under progress), που συμπαρέσυραν την αρχική εικονολογική και αισθητική συνθήκη του βλέμματος. Μέσα από το σύνολο των εαρινών, μεσημβρινών εικό­νων που πλάθονται επιδέξια με τη βοήθεια των εύγλωττων ζωηρόχρωμων μπλε και των φωτει­νών κίτρινων, των ηχηρών πράσινων και των θερμών τολμηρών κόκκινων που συχνά ξεκινούν ταυτόχρονα από διαφορετικά σημεία του πίνακα, προβάλλει σταδιακά ένα επινοημένο από την ίδια τη ζωγράφο «φυτώριο» ρευστών ζωγραφικών συνθηκών, ένα πολύχρωμο, φασματικό πεδίο ιδεών και πειραμάτων, όπου κάθε τι νέο έχει τη δύναμη να δρα αναζωογονητικά.


Στην ενότητα αυτή των «Χρωματιστών Πεδίων» κυριαρχεί το επιδαπέδιο έργο της Anya Gallaccio, κατασκευασμένο από 10,000 κομμένα τριαντάφυλλα και εστιασμένο στη συμπαγή αστάθεια των χρωματικών σχέσεων: εδώ, η αναλογία μεταξύ πετάλων και χρωμάτων, εστιάζει την προσοχή μας στην εύθραυστη φύση των εξίσου εκφραστικών μέσων της ζωγραφικής και της κηπουρικής. Βλ.«Art of the Garden», έκδοση Tate Britain, 2004.
Βαδίζοντας με γνώση και ευαισθησία στην ιδεατή αυτή αυτοτέλεια του φυτωρίου, όπου εγκυμονούνται ιδέες και σκέψεις, νεαρά χρώματα και νεαροί βλαστοί, σκιαγραφώντας επάλληλες κατόψεις εαρινών περίκλειστων κήπων και μεθυστικών περιβολιών όπου κατά τόπους ανι­χνεύεται η ανθρώπινη ύπαρξη (τα γκράφιτι στον μαντρότοιχο, η σκιά ενός κηπουρού, το περίγραμμα δυο κόκκινων καθισμάτων του κήπου), η Τρίγκα εξακολουθεί να υποστηρίζει με πάθος την εξπρεσιονιστική έκφραση της γραμμής, τους εκρηκτικούς συνδυασμούς των χρωμάτων, το πειραματικό και απρόβλεπτο πλάσιμο των όγκων, την επιτακτική επιθυμία της αφής: κάτω από τα μικροσκοπικά μανιτάρια και τα ρόδινα πέταλα της ανθισμένης κερασιάς που «δεν πωλείται», ανάμεσα στους ακατάστατους πλοχμούς και τα σαρκώδη φύλλα, πίσω από τα λευκοπράσινα τριαντάφυλλα της μέντας και τα πυκνά λιβάδια των χαμομηλιών, κρύβονται τα πουλιά με τα γαλαζοκάστανα φτερά, σαλεύουν οι ανυπόμονοι ίπποι του κάμπου που ονειρεύτηκε η ζωγράφος.

Με τον ίδιο διευρυμένο τρόπο που η Βάσω Τρίγκα διαχειρίζεται στη ζωγραφική της την ιδέα του φυτωρίου ως μια ανοιχτή, τρυφερή έννοια προστατευόμενης πολυσυλλεκτικότητας και διηνεκούς αναγέννησης, η έκθεση «Art of the Gar­den» (Tate Britain, Ιούνιος­Αύγουστος 2004), εξερευνούσε τη σχέση μεταξύ της ιδέας του κήπου και της βρετανικής τέχνης κατά τη διάρκεια των τελευταίων 200 ετών, εστιάζοντας στο έργο διαφορετικών καλλιτεχνικών ετεροτήτων, από τον John Constable ως τον Ian Hamilton Finlay και από τη Beatrix Potter ως τον Marc Quinn, που στο σύνολό τους αντιμετώπισαν την προβολή της εικόνας του κήπου ως ένα ζωτικό μέρος της ανθρώπινης καθημερινότητας, ως την κεντρική αρτηρία διαφορετικών τοπικών κοινωνιών, ως μια πηγή διηνεκούς αναψυχής και χαλάρωσης και ακόμη, ως ένα εμβληματικό στοιχείο ατομικής και εθνικής ταυτότητας ικανό να «στεγάσει» τις πλέον δυναμικές δημιουργικές πεποιθήσεις. Συνδέοντας τα έργα τους με την έννοια του κήπου οπτικά, συναισθηματικά, πνευματικά και αισθητικά, η έκθεση αρθρωνόταν σε 5 μέρη: τα αναπαριστώμενα από τους ζωγράφους «παρατηρητήρια θέασης» των σχεδιασμένων κήπων (που συμβολίζουν τη διάσταση ανάμεσα στο ιδιωτικό και το δημόσιο, το εσωτερικό και το κοινωνικό), τους «μυστικούς κήπους», ταυτόσημους με την προραφαηλιτική ιδέα ενός προστατευμένου και πνευματικού βασιλείου αθωότητας και γοητείας, με συχνούς συνειρμούς στην ευάλωτη θηλυκότητα και στη χριστιανική ερμηνεία του περίκλειστου περι­βολιού της Παναγίας (hortus conclusus), της λύτρωσης και της αθανασίας, τις «επιγραφές και τα αποσπάσματα», όπου ο κήπος τρέπεται στο συνώνυμο ενός γόνιμου φυτωρίου ποιητικών ιδεών και υπαρξιακών φιλοσοφικών ανησυχιών, τα «χρωματιστά πεδία», σύμφωνα με τα οποία οι κήποι μετουσιώνονται σε εφήμερες πολύχρωμες επιφάνειες με αυτοτελή πλαστική υπό­σταση, εξαρτώμενη λιγότερο από το θέμα και περισσότερο από το χρώμα, τη φόρμα και το φως1 και, τέλος, τις «αναπαραστάσεις και παρεμβάσεις», όπου αντικείμενο ήταν η διαπραγμάτευση του κήπου ως εννοιολογικού και οπτικού πεδίου στη σύγχρονη τέχνη, μεσούσης μιας εποχής όπου η απομάκρυνση από τη φύση και η βίαιη αστικοποίηση θεωρούνται δεδομένες και όπου η ιδέα της κτήσης ή και της απλής ύπαρξης ενός ιδιωτικού κήπου θεωρείται πολύτιμο προνόμιο, ένα παλλόμενο πεδίο ρεμβασμών και ταυτόχρονα, ένας απειλούμενος ή και οριστικά χαμένος κόσμος.

Αυτό που σε κάθε περίπτωση θα πάρει μαζί του ο θεατής των χειρονομιακών «Φυτωρίων» της Βάσως Τρίγκα, όπως και εκείνος της έκθεσης του Λονδίνου, είναι η ιδέα ενός μικρόκοσμου όπου αντανακλώνται οι κύκλοι της φύσης: φροντιζόμενο και  ελεγχόμενο, καλλιεργούμενο και υποτασσόμενο στους καλλιεργητές του, το φυτώ­ριο συνομιλεί με τα συμβάντα του σύγχρονου κόσμου, εικονοποιώντας τη ρέουσα χορογραφία των ενστίκτων, των σκέψεων και της γραφής της ζωγράφου.

 

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


Στην Βάσω Τρίγκα
Αφού γνώρισες την φύσιν
την εκφράζεις όπως θέλης.

Α. Φασιανός

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -


... μέσα από τη ψυχή του χρώματος ...
... το έργο να είναι η ανάμνηση της αίσθησης που είχα μέσα στη φύση ...

Β. Τρίγκα

 

2011-10-18

Φυτώριο

32 έργα ζωγραφικής από την πρόσφατη δουλειά 2010-2011 - λάδι σε καμβά σε διάφορες διαστάσεις - τα οποία αποτελούν την 5η ατομική έκθεση της καλλιτέχνιδας.